Κυριακή 26 Σεπτεμβρίου 2010

Παίονες ένα αρχαίο ελληνικό φύλο

  

   Παίονες (Οι άνθρωποι του Απόλλωνα) παιάνας: ύμνος στον Απόλλωνα.
   Οι Παίονες ήταν ελληνικό φύλο που κατοικούσε στην αρχαία Μακεδονία και την Θράκη. Αρχικά κατοικούσαν στην πάνω κοιλάδα του Αξιού και την δυτική Ιλλυρία, και επεκτάθηκαν στην Βοττιαία και Ημαθία μέχρι τον Στρυμόνα.
Σύμφωνα με την Ελληνική Μυθολογία ο εραστής της Σελήνης, ο Ενδυμίων από την Αρκαδία είχε τρεις γιούς, τον Παίονα, τον Επειό και τον Αιτωλό. Ο Ενδυμίων για να δώσει το βασίλειό του σε έναν από αυτούς, τους έβαλε να τρέξουν σε αγώνα δρόμου στην Ολυμπία. 
 Ο Επειός νίκησε και πήρε την βασιλεία. Ο Παίονας λυπήθηκε και έφυγε για να εγκατασταθεί στην επάνω κοιλάδα του Αξιού που ονομάστηκε Παιονία. Ο θεός Αξιός γέννησε τον Πηλέγονα, γενάρχη των Παιόνων, μετά τον έρωτα του με τη μεγαλύτερη κόρη του Ακεσσαμενού. Ο Ηρόδοτος (Ιστορίαι, Ε΄ 1 και 12-17 Ζ΄ 113, 124) αναφέρει τους Παίονες ως κατοίκους της βόρειας περιοχής μεταξύ του Αξιού και του Στρυμόνα, καθώς και τα παιονικά φύλα των Αγριάνων, Λαιαίων, Παιόπλων, Σιριοπαιόνων και Δοβήρων.  Ο Στράβων (Γεωγραφικά, Ζ΄ αποσπ. 4 και 38) τους ταυτίζει με τους Πελαγόνες, τονίζοντας μάλιστα ότι οι Παίονες παλαιότερα λέγονταν Πελαγόνες και συσχετίζει το όνομα του πατέρα του Αστεροπαίου, του Πηλεγόνα.
Οι μαρτυρίες του Ηροδότου, του Στράβωνα, του Παυσανία ή ακόμη και του Θουκυδίδη, δεν ήταν πολύ κολακευτικές για τον λαό αυτόν.


 Όμως το 1877 ανακαλύφθηκε στην Ολυμπία μια επιγραφή που είχε στηθεί από τους Παίονες προς τιμή του βασιλιά Δροπίωνα. Αυτό δείχνει ότι οι βασιλιάδες της Παιονίας είχαν ελληνική καταγωγή αφού μόνο σε έλληνες επιτρεπόταν η συμμετοχή στους Ολυμπιακούς αγώνες.
“[Δρω]πίωνα Λέοντος

[βα]σιλέα Παιόνων
[κ]αὶ κτίστην τὸ κοινὸν
τῶν Παιόνων ἀνέθηκε
ἀρετῆς ἕνεκεν

καὶ εὐνοίας τῆς ἐς αὐτούς”
Επιβεβαιώθηκε έτσι πως οι Παίονες συμμετείχαν στους Ολυμπιακούς Αγώνες στους οποίους έπαιρναν μέρος μόνον Έλληνες.
Μία  επιγραφή που βρέθηκε στο Τίκβες του κράτους των Σκοπίων και δημοσιεύθηκε  πριν από μια εικοσαετία περίπου, αναφέρεται στον βασιλιά των Παιόνων Δροπίωνα το γιο του Λέοντος.

ΔΡΟΠΙΟΝΑ ΛΕΟΝΤΟΣ Π(ΑΤΕΡΑ;)
ΚΑΙ ΜΩΑΝΤΑ
ΒΑΣΙΛΕΑ ΠΑΙΟΝΩΝ
ΤΩΝ Π- ΑΠΕΤΗ

Το ίδιο περίπου κείμενο υπάρχει και στο χρυσό έλασμα που αγοράστηκε από το μουσείο των Σκοπίων.
 

 




  Το 1961, στο χωριό Κεντρικό του Κιλκίς (αρχαία Κρηστωνία) βρέθηκε επιγραφή που είναι ανάγλυφη σε βάθρο και είναι διπλής όψης και γράφει τα εξής:
ΔΙΟΝΥΣΟΝ ΠΑΙΟΝΙΚΟΝ ΙΕΡΗΤΕΥΩΝ ΕΚ ΤΩΝ ΙΔΙΩΝ ΑΝΕΘΗΚΕΝ
 Και στην άλλη όψη αναγράφονται τα εξής:  

ΔΑΡΕΑΣ ΣΩΠΑΤΡΟΥ ΔΙΟΝΥΣΩ
ΠΑΙΟΝΙΚΩ ΙΕΡΗΤΕΥΩΝ
ΑΝΕΘΗΚΕΝ ΜΕΤΑ ΝΙΚΑΝΟΡΟΣ
[ΤΟΥ] ΥΙΟΥ ΕΚ ΤΩΝ ΙΔΙΩΝ»



Παιονικό Νόμισμα του βασιλέα ΑΥΔΟΛΕΩΝ= Ο έχων αυδή φωνή λέοντος


Βασιλείς


Άγις. Σύγχρονος του Φιλίππου, μετά τον θάνατό του ο Φίλιππος επιτέθηκε εναντίων των Παιόνων.

Λύκκειος (περίπου 359 - 340 π.Χ.)

Πατράος (περίπου 340 - 315 π.Χ.)

Αρίστων .

Αυδολέων, ή Αυδωλέων γιός του Πατράου, (περίπου 315 - 286 π.Χ.).

Δροπίων, (περίπου 279 π.Χ.) Γιός του Δέοντα, έγινε γνωστός από ένα ανάθημα που έστειλε στους Δελφούς, μια χάλκινη κεφαλή Παιονικού ταύρου, (αναφέρεται από τον Παυσανία).


Αργυρό νόμισμα  του βασιλέως των Παιόνων Λυκκείου

Πέμπτη 23 Σεπτεμβρίου 2010

ΒΙΤΩΛΙΑ Ή ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ. Ελένη Ταγκαλάκη




ΒΙΤΩΛΙΑ Ή ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ

Μακεδόνισσα απ’ την μητέρα της
Μωραΐτισσα απ' τον πατέρα
αγάπησε την Ελλάδα μας
απ' άκρη σ' άκρη πέρα

κι όταν πατάει στα Μπίτολα,
στο ωραίο Μοναστήρι
πίνει την πίκρα, τον καημό
σε γυάλινο κροντήρι,

για κείνα όπου εχάσαμε
και φύγαν μακριά μας,
τους τόπους των παππούδων μας
που μάτωσαν την καρδιά μας,

σαν φεύγανε απ' τα μέρη τους,
-ιερή Πελαγονία
με άδικους διακανονισμούς
-άγια Μακεδονία

να 'ρθω ως την Ηράκλεια
για να σε προσκυνήσω
και ένα τραγούδι Βιτώλια,
-δάκρυ να σας αφήσω

κει στο ωραίο το βουνό
να' ρθω στα Περιστέρι
στην όχθη του Δραγόρα σου,
η σκέψη ας με φέρει,

και σαν τα καλντερίμια σου
πόλη μου τριγυρίζω
να ψάχνω όλο λυπητερά
τις ρίζες να ορίζω,

και θα μου φέγγει από ψηλά
μ' αγάπη ο Αυγερινός,
όταν προβάλει στη γωνία
ο παππούς ο Τραϊανός

που πήρε την φαμίλια του
κι άφησε τα καλά του
και πέρασε στην Φλώρινα
για να’ ναι τα παιδιά του

Έλληνες μες στους Έλληνες
και της πατρίδας χάρη.
Απ’ τα Βιτώλια κρατώ
και το’ χω για καμάρι.

Ελένη Ταγκαλάκη, Δασκάλα με καταγωγή από το Μοναστήρι